Hove. Ik zie u twijfelen. Vooraleer u er een scherm bijhaalt, ja dat dorpje in de Zuidrand van Antwerpen. We halen de krant enkel als de medaillespiegel voor vastgoedprijzen of Covid-vaccinatiecampagnes wordt gepubliceerd. Er is correlatie tussen die twee, ik laat het u als breinbreker.

We zijn dat dappere dorp dat het zelf wel kan rooien, we hebben een rijkelijk gevulde schatkist, ambachtelijke bakkers en viswinkels, kortom we bewijzen elke dag dat kleinschaligheid werkt. In de hoop dat u nu Hove en in het verlengde heel wat Vlaamse dorpen als omheind en omsingeld ziet. Armorica ligt dus niet in Gallië.

We missen enkel toverdrank. Want Hove is dorps in de wereld. We ervaren dat het verdedigen van die kleinschaligheid in ons hart zit, maar niet tussen onze oren. Onze bestuurskracht is maar zo sterk als de 8.200 inwoners die we proberen te vertegenwoordigen. Elke collegezitting stellen we vast dat het dorpsmodel als bestuursniveau op zijn limieten zit. Elke zitting is verworden in een sessie micro-management om het personeelskader te vullen, om vast te stellen dat we de middelen hebben, maar geen eigen uitvoerders meer. Dat we het vaak met consultant-huurlingen moeten doen. Het maakt dat ook politiek de bloedarmoede toeslaat, want wie wil elke dag in een soort re-enactment zijn tijd uitdoen. Politiek bedrijven (vervang hier voor de aardigheid politiek eens door liefde) vraagt het ikkige te overstijgen. Maar ik merk dat zelfs voor de meest overtuigden dit zonder resultaten bijzonder lastig wordt en dat maakt ons allen bijzonder kwetsbaar, voor de Romeinen.

En dat is niet de grote stad ten Noorden van ons, maar de bovenlokale niveaus die ons langzaam knevelen met taken waar ze zelf liever niet aan beginnen en ons vervolgens doodknuffelen met subsidiëring die vaak onvoorspelbaar en ontoereikend is.

Dus beste bovenlokale besluitvormers, zet die bestuursbarometer in het donkerrood. Want het lokale niveau is dat laatste bastion, dat omsingeld dorp. Het meest nabije en meest vertrouwde niveau van onze besluitvorming. Als ook daar het geloof in wegzakt, dan staat de basis van ons democratisch samenzijn echt op de helling. En ik kom uit de kast. Ja, fusies zijn qua bestuurskracht een te verdedigen formule. We worden elke dag met de neus op de feiten geduwd. Maar vergeet de juiste ingrediënten niet in de toverdrank. Focus niet op een verplichte numerieke schaalgrootte, maak er geen verstandshuwelijken van, kneed geen nieuwe tussenlagen met regio’s als je provincies doet verdwijnen. Zorg wel voor een stevige omkadering en ontzorg de lokale niveaus in plaats van er telkens nog dingen bij te pompen. Zet een sterk Vlaams apparaat naast de lokale besturen. Zorg dat de nabijheid overeind blijft, die kunnen wij wel bieden.

Delen, liken, tweeten?